Όλοι λίγο πολύ, συσσωρεύουμε αποσκευές σύμφωνα με την ίδια πάντοτε αρχή, την ίδια φιλοσοφία ζωής. Επιλέγουμε, προσθέτουμε και τελικά φορτωνόμαστε πράγματα και ευθύνες μέχρι που φθάνουμε σε ένα σημείο όπου δεν αντέχουμε άλλο. Σημείο κομβικό, σημείο αναφοράς και συνειδητοποίησης του: “κάτι πάει στραβά”.
Πρόκειται ασφαλώς για την αρχή του “παραγεμίσματος” των αποσκευών μας. Εδώ ακριβώς έρχεται η συνειδητή απόφαση με καθαρό μυαλό και ξεκάθαρο στόχο. Το κρίσιμο σημείο της απόφασης για το πόσα πολλά είμαστε διατεθειμένοι να κουβαλήσουμε; Και το σημαντικότερο, τι θα αφήσουμε και τι θα κρατήσουμε; Φυσικά μιλάμε για μια γενναία απόφαση, βασισμένη στην επίγνωση της κατάστασης και στην λογική εξέλιξη ανταλλαγής άχρηστων με χρήσιμα.
Αποφασίζουμε τι είμαστε διατεθημένοι να χάσουμε σε έναν τομέα της ζωής μας για να αποκτήσουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε σε έναν άλλο.
Θα μπορούσα να ισχυριστώ πως οι συναισθηματικά νοήμονες άνθρωποι, έχουν ένα προβάδισμα στην όλη διαδικασία που περιγράφω. Είναι πιο ικανοί να “διαβάζουν” το περιβάλλον τους, αντιλαμβάνονται τι πρέπει να μοιράζονται και τι όχι. Είναι ανοιχτοί να γνωρίσουν ανθρώπους που δεν ξέρουν, διαθέτουν ευθυκρισία και εγκράτεια. Είναι όμως όλα αυτά αρκετά;
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να τακτοποιήσουμε τις σκέψεις μας...
Ποιά είναι η διαδικασία;
Η διαδιακσία αδειάσματος απαιτεί να επανεξετάσουμε καθετί “ξεχασμένο”: βιβλία, ρούχα, χαλασμένες οικιακές συσκευές, ακόμα και σκουπίδια! Οτιδήποτε περιτό μπαίνει σε σακούλες και σε κουτιά για να καταλήξει εκεί που πραγματικά ανήκει, στον κάλαθο των αχρήστων ή στην ανακύκλωση. Ξαφνικά, ως δια μαγείας, τακτοποιούνται δωμάτια, σεντούκια, αποθήκες, ράφια, πατάρια, τα οποία αποφεύγαμε να τακτοποιήσουμε επι χρόνια.
Η δύναμη της συνήθειας μερικές φορές είναι ισχυρότερη ακόμα κι από τη διάθεσή μας για αλλαγή!
Κάπου εδώ σταματάει η διαδικασία ξεκαθαρίσματος; Όχι και βέβαια όχι! Μερικές φορές ίσως θα έπρεπε να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να πετάξουμε ακόμα και ιδέες, στάσεις ζωής, παλιές φιλοσοφίες, στρεβλές πεποιθήσεις. Κάτι που στο παρελθόν μας έσωσε, μας έδωσε ευτυχία, μας κράτησε ζωντανούς, ίσως δεν μας είναι πλέον απαραίτητο. Μπορεί να αποτελεί και τροχοπέδη! Το υπέροχο παρελθόν δεν αποτελεί εγγύηση για ένα λαμπρό μέλλον. Φυσικά δεν εννοώ πως πρέπει να πετάξουμε ελαφρά τη καρδία, χωρίς επεξεργασία και βαθιά σκέψη, το κάθε τι. Το αναγνωρίζω, μοιάζει δύσκολο. Η τάση να δενόμαστε με το παρελθόν, αγκιστρωμένοι σε μια ζώνη άνεσης, μπορεί να φαντάζει οικεία και ασφαλής, μπορεί όμως να είναι νοσηρή και αρκετά περιοριστική.
Σε όλη αυτή τη προσέγγιση, ξεχωριστή σημασία έχει μια ιδιαιτέρως «ταλαιπωρημένη» έννοια, αυτή της ελευθερίας. Το υπέρτατο και πολυτιμότατο αυτό αγαθό χρειάζεται το ανάλογο υψηλό τίμημα, αυτό της ευθύνης, της ενεργής κινητοποίησης, της δράσης.
Όποιος θέλει να είναι πραγματικά ελεύθερος, οφείλει να καταβάλλει και το ανάλογο κόστος, αλλιώς όχι μόνον δεν αξίζει την ελευθερία, αλλά θα του είναι άχρηστη, μην πω και επικίνδυνη. Θα μου πεις, πως συνδέονται αυτές οι σκέψεις με το ξεκαθάρισμα στις αποσκευές μας!
Μα η προδιάθεση που οδηγεί σε συγκεκριμένη απόφαση, σχετίζεται με αυτό που εμπίπτει στις δυνατότητές μας ως αυτόβουλα, ελεύθερα όντα με συνείδηση. Πρέπει με άλλα λόγια ως απόλυτοι κύριοι των εναλλακτικών λύσεών μας και υπεύθυνοι των πράξεών μας να επιλέγουμε συνετά με γνώμονα την «αντικειμενική» ωφελιμότητα των όσων αποφασίσουμε να κρατήσουμε. Τα πάθη μας και τα λάθη μας, ας μείνουν έξω απο τις χρήσιμες αποσκευές μας.
Μα, είναι τόσο απλό; Μάλλον όχι, ίσως, χμμ, δεν ξέρω. Αυτό, πραγματικά δεν το ξέρω...
Γνωρίζω όμως πως αν δεν υπάρξει συνειδητή κινητοποίηση δεν θα επέλθει καμία αλλαγή.
Υπάρχουν και περιττοί άνθρωποι;
Σίγουρα!
Μέσα σε αυτό το ξεκαθάρισμα υπάρχουν ασφαλώς και οι άνθρωποι.
Είναι οι τοξικοί, που ως βαρίδια ”ρουφάνε” την καλή ενέργεια, την αισιοδοξία και την αυτοεκτίμηση. Γνωρίζουν τα πάντα, και με το πονεμένο ύφος τους, σου λένε πως ”είσαι κάπως”.
Είναι οι μελοδραματικοί, οι ναρκισσιστές, οι ”αληθινοί φίλοι” που ζητούν διαρκώς βοήθεια. Μην νομίζετε, είναι κανονικοί άνθρωποι, θα μπορούσε να είναι ακόμα και η μάνα μας που τόσο μας αγαπά.
Είναι οι στοργικοί σύντροφοι και συνεργάτες μας που με τις ανασφάλειές τους, μας οδηγούν σε χαμηλό επίπεδο αυτοεκτίμησης
Είναι οι κλαψιάρηδες, που σε εκβιάζουν συναισθηματικά, που δεν χάνουν ευκαιρία να δημιουργούν παντού ενοχές, μόνιμα θύματα συνωμοσιών, drama queens…
Η επιλογή των συνταξιδιωτών μας συμπληρώνει την μαγική διαδικασία ξεσκαρταρίσματος, για επανεκκίνηση. Γιατί τελικά δεν είναι όλοι ωφέλιμοι, δεν είναι όλοι φίλοι μας. Ποιός λέει πως είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε παρέα μαζί τους; Ποιός μας υποχρεώνει να ανεχτούμε κι άλλο τον “καημένο” που του πάνε όλα στραβά;
Η κάθαρση!
Αυτό το ξεδιάλεγμα αποτελεί ένα είδος κάθαρσης, ελαφρύνει το μυαλό, δρα ευεργετικά ως φως, ως ήλιος. Είναι τελικά, ο τρόπος να κατανοήσουμε οπτικά πλευρές της ζωής μας που δεν τις είχαμε εξετάσει μέχρι τότε. Δεν είναι ανάγκη να αποκτήσουμε σαφή αντίληψη του απο που προέρχεται αυτός ο αρνητισμός τους γιατί απλά δεν θα τους αλλάξουμε, δεν θα τους αντιμετωπίσουμε, δεν θα τους βάλουμε στη θέση τους. Συνειδητά παίρνουμε απόφαση να μην είναι πλέον στη ζωή μας, όπως τα περιττά αντικείμενα και οι αρνητικές καταστάσεις.
Μια τολμηρή εξέλιξη που όλοι χρειάζεται να δρομολογούμε χωρίς να παρασυρόμαστε από συναισθηματικές παρορμήσεις, γιατί απλά μας αξίζει...δεν νομίζετε;